Een citaat: Ook al was er pijn en angst, toch had ik besloten dat ik in dit leven thuishoorde: dit banale, angstaanjagende, uitputtende, verrukkelijke, pijnlijke leven, vol tegenslag en droevigheid, vol onverwachte, nooit gezochte brokjes geluk waarbij je je ogen dichtdoet en denkt: dit vasthouden, dit mag je niet vergeten.
Je kunt het heel lang volhouden met je herinneringen. Ergens dansen in het donker. De zon zien opgaan. Door de stad flaneren, verdwaald in de menigte. Opkijken en dan ineens jouw glimlach. Jij hebt me gered toen ik mezelf niet meer kon redden. Jij hebt me gevonden toen ik de weg volslagen kwijt was.
Een citaat dus, uit het boek van Nicci French “Vang me als ik val”. Een citaat uit het voorwoord waardoor het boek gelijk bij me in de smaak viel terwijl ik er nog daadwerkelijk aan moest beginnen, maar zo herkenbaar voor mij. Naarmate ik de woorden in me opnam kwam ik tot de conclusie dat de hoofdrolspeelster en ik wel onvoorstelbaar veel met elkaar gemeen hebben. Holly en Sammie kunnen samen heel wat stof kunnen doen opwaaien.
“Je bent een wervelwind”
Oh een wervelwind ben ik zeker. Ik fladder van hot naar her en laat meestal een indruk achter waar mensen nog maanden lang over napraten.
“Je bent succesvol”
Ik geloof dat ik wel de nodige successen heb geboekt de afgelopen jaren.
"Je leeft groots en meeslepend"
Ik heb inderdaad de eigenschap dat ik me altijd vol overgave ergens instort en me daarin ook volledig laat meeslepen.
"Maar wie vangt je als je valt?"
Die vraag heb ik mezelf meerdere malen gesteld de afgelopen dagen. Wie vangt mij als ik val? En dat bleef eigenlijk als een vraagstuk in mijn hoofd hangen tot mijn oog op haar viel. Een sprankelende persoonlijkheid die op zoveel fronten mijn gelijke is. De eerste vrouw in mijn leven die het voor elkaar krijgt om me verbaal flink tegengas te kunnen geven. De eerste vrouw in mijn leven die niet door mij over zich heen laat lopen.
Zij die respect toont voor wat ik bereikt heb en me volledig mijn gang laat gaan in het reuzenrad van het leven. Die thuis op me wacht om me op te vangen als blijkt dat mijn zoektocht naar adrenaline toch iets te hoog gegrepen is geweest. Die me mezelf leert kennen door me regelmatig een spiegel voor te houden. Die me ’s nachts in haar armen neemt en mijn tranen droogt, wanneer het beeld in de spiegel me even teveel wordt (daar is niet zoveel voor nodig). Die met kopjes thee naast het bed zit, wanneer ik te diep in het glaasje heb gekeken, omdat ik een poging ondernomen heb om mijn angsten en zorgen in de martini te verzuipen.
Wie zij is? Zij is mijn mama, en zij vangt me als ik val. Dat doet zij al vanaf het moment dat ik geboren werd!