Honderden woorden spreken mijn stem, een stem die vrolijk en gelukkig klinkt, naar alle mensen die ik lief heb, die ik ken.. Een gemaakte glimlach rond mijn mond, niemand die het door heeft of het voelt, dat er in mijn ooghoek al die tijd een traan stond.
Ze denken dat mijn ogen stralen van puur geluk, terwijl het tranen zijn die ik niet laat gaan, van binnen ben ik gebroken, moe en helemaal stuk. Geen moed meer om nog een stap te zetten, enkel nog verlangens om dagen lang te huilen, zonder dat mensen heel de dag op je letten.
Al zou ik al mijn verdriet aan iedereen vertellen, verandert dat niets aan wat ik voel en door maakt, geen persoon die me een keer vaker zou komen. Ik heb me verscholen achter een masker van een lach, wanneer er mensen zijn, lacht mijn mond wel, maar huilt mijn hart harder en harder, dag na dag...
soms is er alleen nog maar die pijnlijke stilte van intens verdriet,
Hou me maar vast met al je tranen. Jij hoeft niet altijd de sterkste te zijn. Wees maar jezelf, schaam je maar niet. Ik ben soms net zo klein. En geef het een beetje tijd. Alles komt goed zoals het zijn moet. Mij raak je heus niet kwijt. Je hoeft niet meteen een vlinder te zijn, je bent zo ook perfect voor mij.
En ook al lijkt de weg soms nergens naar toe te gaan. Hij leidt ergens heen, ergens is er hoop. Ook al lijk je compleet op jezelf te staan, Je bent niet alleen. Je trekt het je aan, dat begrijp ik wel, maar ooit kom je er doorheen, dat beloof ik je.
Geef me een beetje tijd en alles komt goed, zoals het zijn moet. Je hoeft niet meteen een vlinder te zijn, mij raak je heus niet kwijt. En ooit komt er een tijd, dat je gelukkig kan zijn, ook al is het soms moeilijk en lijkt het allemaal zinloos, hou vol want ik wil jou niet kwijt.