Liefde is er niet alleen om gevoeld te worden, maar ook om gedeeld te worden- en boven alles om bedreven te worden.
Liefde vraagt om aanraking, om een blik van verstandhouding en om een allesoverheersend gevoel van wederkerigheid. Liefde is niet om verkwanseld te worden, of om achteloos aan voorbij te gaan. Nee, de liefde verdient het om echt tot bloei te komen zodat twee mensen elkaars leven zin kunnen geven. Daarom lijken onmogelijke liefdes volstrekt zinloos, als een geestelijke bezigheid die toch nergens toe leidt. Desondanks zijn het de onmogelijke liefdes die het meest worden gekoesterd -en niet zonder reden.
Nu zijn er natuurlijk verschillende soorten onmogelijke liefdes. Zij is heel jong, hij is veel ouder, oud genoeg om haar vader te zijn. Hij is getrouwd met kinderen ergens in Zwitserland, Zij heeft hem alleen maar één keer ontmoet tijdens een sportevenement in Antwerpen, vluchtig maar zo intens.
Zij waren beiden nog te jong, op school altijd om elkaar heen draaiend, zijn elkaar uit het oog verloren, maar volgen elkaar heimelijk en op afstand zonder het van elkaar te weten. Zij is de beste vriendin van zijn vrouw en heeft een man die ook zijn vriend is. Alles blijft netjes en vriendschappelijk, maar ondertussen worden de betekenisvolle blikken soms ondragelijk.
De verhalen en hun oorsprong zijn altijd net even anders, maar de essentie van deze onmogelijke liefdes zijn altijd hetzelfde: het verlangen blijft ook al kan het nooit iets worden, ook al is het gewone dagelijkse leven nog zo bevredigend. Zo bekeken is de onmogelijke liefde nog mooier dan alles wat aan echte liefde bedreven wordt. Want, juist in het onvervuld verlangen zit de passie die tot leven wekt.
En alles wat nog niet verwezenlijkt is, kan in de fantasie uitgroeien tot monumentale proporties. In de verbeelding van de hartstocht is geen afwijzing, geen conflict of misverstand die tot aardse teleurstellingen leidt. De enige afwijzing die er is, komt niet omdat de ander weigert lief te hebben, maar omdat de omstandigheden het niet toelaten. En dat is een troostrijke, hoopvolle gedachte. Het dagdromen over de ander laat ook toe dat er gelachen wordt, gevreeën wordt op de gekste momenten en op plekken die voor beiden van eeuwigheidswaarde zijn.
De onbereikbare liefde is ook een toevluchtsoord, waar beiden in hun mijmeringen naar toe kunnen gaan als het echte leven een dreun uitdeelt. Dat zijn de momenten die beide geliefden aangrijpen om in liefkozende gedachten te ervaren hoe het is om er altijd voor elkaar te zijn.
De mens die zijn onmogelijke liefde koestert, is niet gek. Hij kent de levenskracht van het onvervuld verlangen. De kunst is er niet mee op te houden, zonder er aan toe te geven.