Verdriet
bestaat
omdat
het
liefde
was
Wat was liefde als het geen verdriet kan zijn? Of geen verdriet mag zijn? Waarom jagen we de high na als we ons onbewust afsluiten voor alle diepte die we erna kunnen ervaren?
Liefde is lastig. In welke vorm dan ook. Je stelt je hart open en het berust op puur vertrouwen dat de ander die heel laat. Er niet mee weg loopt. En vaak lukt dit niet. Dingen gaan fout. Mensen groeien uit elkaar. En vaak door emotionele onvolwassenheid word je zo gekwetst dat je alleen nog maar kan denken dat je zoiets nooit meer wilt laten gebeuren.
Maar bedenk je dat verdriet bestaat omdat de liefde echt was. En hoe verscheurend je emoties kunnen zijn, ze zijn er omdat je jezelf durfde te geven. Je bloot stelde aan alle facetten die liefde je kan brengen. Het geluk maar ook verdriet.
Dus heb je verdriet om liefde, voel het dan. Laat het toe. Heel jezelf. En probeer het nog een keer. Maar vlak jezelf niet af. Ik kan dit niet vaak genoeg zeggen. Laat de onkunde van een ander niet bepalen hoe je tegen de liefde aankijkt. Je bent meer waard. En dat weet je.
Dus voel al die pijn. Alle lagen ervan. Want verdriet voedt de high die je later weer kan ervaren.