Schrijven over de liefde van je leven, al is het maar één maal, daar ontkom je niet aan. En ik wil het maar gehad hebben. Zelfs als dit betekent dat ik misschien voor gek sta op een site voor letterliefhebbers.
Ik kan er niets anders van maken. Boeken hebben me veel, heel veel gebracht. Nieuwe werelden, openbaringen, humor, ontroering en mijn passie voor schrijven. Maar gered hebben ze me nooit. En dat deed de liefde van mijn leven wel en meer dan dat.
Dit is geen tekst waarin ik uit de doeken ga doen, wie dat dan wel mag zijn. Dat laat ik graag aan jullie rijke verbeelding over. Er moet toch een beetje mysterie om de liefde zweven. Liefde is immers als muziek. Het brandt regelmatig een gat in mijn hart. Laat mijn razendsnel ratelende hersens telkens opnieuw weten dat ik meer ben dan dat alleen.
Met muziek kan ik duidelijk maken hoeveel ik van iemand hou, maar hoe ga ik zonder geluid, muziek laten horen? Hoe maak ik geloofwaardig dat ik ‘Hurt’ van Johnny Cash grijs heb gedraaid, terwijl ik niet eens van country hou? Gewoon omdat het zo bij mij past, bij mijn ‘empire of dirt’. Wil ik wel dat mensen weten dat ik lijstjes maak van dingen die ik met die ene wel eens wil gaan doen - nette dingen, geen seks of zo – net zoals ik lijsten maak van mijn favoriete liedjes die passen bij mijn mood? En kan iemand ooit begrijpen dat ik niet meer dan een schaduw van mezelf zou zijn, als ik mijn grote liefde niet meer zal zien? Hoe snel iemands beeld vervaagt, de blik in die ogen, de klank van een stem of het gevoel van een zachte aanraking?
En denk ik nu echt dat ik de ultieme vorm van liefde, bewondering en toewijding voldoende eer kan geven? Vertel ik dan dat de chemie van het samenspel tussen twee mensen me soms mijn adem beneemt? Nee, beter om te zeggen dat ik me bij degene van wie ik hou geborgen, verloren, onoverwinnelijk, pijnlijk kwetsbaar en 100% gelukkig voel. En dat allemaal tegelijk.
Ik heb echt geen idee hoe ik deze grote liefde zonder geluid kan overbrengen maar ik weet precies waarom ze nooit slijt. Steeds weer word ik tot over mijn oren verliefd. Zoals op het laatste nummer van Shakira ‘Loca’. Dat is echt goed maar ‘Stop de tijd’ is bijna te veel. In mijn eentje op de trein en dan minimaal tien keer achter elkaar. Dan denk ik aan die ene, die ene die ik mis. Heel hard meezingen en bij ‘Leave out all the rest’ telkens weer kippenvel en brandende tranen omdat het mij zo perfect beschrijft.
Een afwijking is het natuurlijk wel. Laat je geliefde tien keer achter elkaar zeggen dat die zóóóóveel van je houdt en na een keer of wat zeg je ‘tuurlijk schatje’ en doe je moeite om je gaap in te houden. Of je grootste vijand, die een keer of wat achter elkaar dreigt dat ie je strot gaat dichtknijpen. De eerste keer is best spannend, maar na een paar keer denk je ook ‘leuk voor je’.
Bij goede muziek en mijn grote liefde heb ik dat nooit. In die liedjes en die ene geloof ik elke keer weer net zo hard. Daarom kan ik instemmend meezingen met de tekst van ongeveer de beroerdste compositie ooit: ♪Music is my first love and it will be my last. Music of the future and music of the past♪.
Waarmee maar bewezen is dat zelfs op zijn slechtst muziek nog iets te bieden heeft. Dat kun je zéker niet van elke liefde zeggen. En dat is dan meteen ook het enige verschil tussen die twee.