Tot nu toe ben ik altijd heel blij geweest met mijn logische brein en heb ik ook altijd gedacht dat ik een soort loterij gewonnen heb door als ‘verstandig’ geboren te worden. Er is geen handleiding nodig om te werken met een logisch brein. Het is een wonderbaarlijke machine die in staat is kaart te lezen, zelfs als de kaart op zijn kop staat. Wiskunde? Geen probleem!
Videorecorder instellen? Wat een papierverspilling zijn die handleidingen eigenlijk. Zo kan ik nog wel een hele rij aan voordelen gaan opsommen, nu ja je weet wel wat ik bedoel. Helaas moet ik nu toch eigenlijk wel gaan toegeven dat ik langzaam maar zeker ook de beperkingen van mijn logica begin in te zien.
Waar ik het voorheen zeker wist, ik kon de wereld aan, begreep de wereld en de wereld begreep mij. Wellicht werd dat gevoel versterkt door mijn grote mond die toch wel van significante invloed is geweest op eigenlijk alles tijdens mijn pubertijd. Nu inmiddels een paar jaar en ervaringen rijker krijg ik het gevoel dat alles wat meer tot rust aan het komen is. Een heel gekke ervaring eigenlijk. Je eigen beperkingen, ook die als brutale logische denker, gaan je dan pas opvallen. Het is natuurlijk heel handig om een videorecorder in te kunnen stellen en elk wiskundig vraagstuk te kunnen oplossen. Tijdens het ontdekken van je eigen gebreken, die volgens mij allemaal zijn te herleiden naar het feit dat ik te logisch redeneer, ga je echter pas zien dat gevoelsmensen stiekem zo ook wel hun voordelen hebben. Met hun eerder emotioneel dan rationeel ingestelde brein. Waar wij die strikvraag al lang in de gaten hebben tijdens het oplossen van een examen, hebben zij al in de gaten dat ik met iets op mijn maag zit voor het eigenlijk helemaal tot mezelf is doorgedrongen.
Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik soms niet in staat ben twee dingen tegelijk te doen. Vroeger dacht ik, onzin ik doe altijd minstens tien dingen tegelijk. Vandaag werd ik door een tennisbal in mijn maag terug de realiteit in geserveerd. Gewoon praten over iemand, die al de ganse examenperiode dag en nacht door mijn hoofd spookt, kost kennelijk zo veel van mijn logische denkvermogen dat ik helemaal niet meer besef dat mijn tegenstander de bal met een strakke beweging over het net slaat. Zij zal dan ook wel heel aandachtig naar mijn verhaal geluisterd hebben, realiseerde ik me achteraf toen ik de bal opraapte.
Die fantastische man kost mijn brein eigenlijk nog veel meer moeite dan praten tijdens het tennis. Ook verliefd zijn vond ik makkelijker toen mijn grote bek nog gewoon de lakens uitdeelde in mijn lichaam. Toen wist ik nog gewoon wanneer ik verliefd was, wanneer alleen maar eenvoudig vriendelijk of wanneer helemaal niets van dat of wat dan ook. Na een heerlijk tijdje van welverdiend vrijgezel zijn begon het spreekwoordelijk weer wat te kriebelen. Single zijn was heerlijk de laatste tijd. Ik kon me gewoon rustig focussen op waar ik naartoe wilde, onverantwoord lol beleven met vrienden, fantaseren over mijn eigen huis en heel gek me gewoon eens echt volwassen voelen. Het idee dat alle mensen duivelsgebroed zijn begon dan toch langzaam maar zeker weg te zakken en dan leer je iemand kennen.
Ben ik verliefd? Ik weet het niet, nou ja ik weet het wel. Ik ben verliefd, maar wil het niet zijn. Denk ik tenminste. Kijk dat bedoel ik nu, hoe moet ik nu weten wat ik moet als ik niet eens weet wat ik zelf wil? Voor mijn logische brein is het ook een enorme uitdaging om te ontdekken wat die man nu precies van mij denkt. De paar keer dat ik hem alleen gezien heb, denk ik zeker wel een klik te voelen, maar de weken daartussen, als ik hem enkel in de klas zie, voel ik me eenzaam en heb ik al lang weer het gevoel dat eventuele vlinders bij de ander zijn weg gevlogen. Nu ook weer, het wachten is simpelweg pijnlijk te noemen. Wanneer zou hij iets laten horen? Zie ik hem nog bij de schoolredactie of sms’t hij me dat het gezellig was maar dat het niets zal worden?
Misschien wil mijn verstand niet verliefd zijn om de onzekerheid niet te moeten ondergaan. Misschien willen mijn hersenen wel verliefd zijn omdat die man gewoon echt heel leuk is en het gewoon heel goed voelt. Was het maar zo simpel als een examen afleggen.