Mijn vrienden. Een woord dat niet veel meer waard is. Netlog, facebook en elk bestaand sociaal netwerk degenereerden het. Facebook geeft me zevenhonderd veertien ‘vrienden’. Netlog iets minder. In de glans van mijn blogperiode kreeg ik dagelijks bijna 5000 mensen over de vloer. Vrienden? Mmm, ik denk het niet.
The inner circle is not that taken.
Ze komen en ze gaan. Als golven in mijn leven. Vijf jaar is een goed gemiddelde. Volgens statistieken. Dan is het weer tijd om andere mensen te leren kennen en in je hart te sluiten. De stukjes nemen ze mee. Herinneringen, bitterzoete momenten bewaar ik. Ze vervagen, verbleken of geraken gekleurd door de emoties van dat moment.
Er is altijd wel gemis. Waar zouden ze zijn? Hoe zou het gaan?
Even omkijken, glimlachen en dan weer verder gaan. Met de rugzak vol souvenirs. Na een tijd maak ik mijn rugzak leeg. Hij wordt te zwaar. Ik kies, twijfel, beslis en twijfel weer. Wat neem ik mee? Wat laat ik achter?
Er is daar dat ene doosje. Het zit al bijna 10 jaar in mijn rugzak. Het vertrouwdste en meest kostbare van al mijn vriendschapsherinneringen.
Het is een houten doosje. Er staat met stift ‘Fenna’ op (Fen eigenlijk). Het doosje zit vol, zo lijkt het. Vreemd genoeg kan er altijd nog meer bij. Kaartjes van Marbella, een ketting, een paar oorbellen, foto’s van reisjes samen, mijn Sneep mag natuurlijk niet ontbreken, een polsbandje van Rock Werchter, een speech, leuke kaartjes … het doosje herbergt een heel leven.
Het zegt niet half wat ik voor haar voel. Ik weet soms ook niet zo goed wat zij voor mij voelt. Echte vriendschap blijft dikwijls onuitgesproken. Dat gaat gepaard met knuffels, met blikken, met onverwachte open deuren en armen, met lachen en huilen, met stiltes die luider spreken dan woorden.
Zij is de enige vriendin die me al zo lang kent. Mijn hele jeugd eigenlijk al. Ze kwam en ze ging. Ze zag en overwon. Altijd is ze daar. Op de achtergrond soms. Wanneer ik weer verliefd word op een nieuwe verovering, die de hele wereld betekent en alles overneemt. Meestal treedt ze me bij in ellende en miserie. Zoals nu.
Zelden was iemand zo lief eerlijk tegen mij. Zij is de enige die perfect tegen me kan zeggen dat ik een lomp kieken ben en soms een trut en soms een egoïst en soms een irritante anorectische perfectionist. Want zij verzacht het altijd met de woorden: ‘Maar je blijft mijn vriendin en ik ben er voor u.’
Het geeft me momenteel meer steun dan driehonderd vierenzestig facebookvriendschappen ooit in real life zullen kunnen geven.
Fenna, jij bent mijn allerbeste trouwste vriendin en ik ben er voor je.
En dat zou ik je ook eens in real life moeten zeggen, Maar laat dat nu net iets zijn, waar ik geen held in ben. Misschien best na een fles Martini achterover geslagen te hebben … want dan krijgen we altijd de slappe lach en verlies ik misschien eens mijn masker van onverschilligheid.
Wat er ook gebeurt Fen is en blijft ‘little miss sunshine’ die me er altijd weer boven op helpt als ik dreig te verzuipen in de ellende, in my empire of dirt. Wij zijn er voor elkaar in de moeilijkste tijden. Beiden hebben we onze grootouders veel te vroeg verloren, maar gelukkig kunnen we steeds bij elkaar terecht tot ’s avonds laat of moet ik zeggen ’s morgens vroeg.
Je hebt het slechtste van me gezien en brengt het beste in mij naar boven. Fen, jij was er voor me in een tijd dat niemand anders er voor me was. Niet alleen ben je een bijzonder getalenteerde vrouw, je bent ook een ongewoon trouwe vriendin. Jij ziet de schoonheid in anderen. Zelfs, en misschien wel vooral, als die dat niet in zichzelf zien.
En ik weet ook wel dat ik niet de gemakkelijkste ben, dat ik perfectionistisch ben en zaag over mijn gewicht, dat ik soms zomaar kwaad kan worden zonder aanleiding en dat ik niet altijd genoeg respect toon voor wat je allemaal voor me doet.
Bedankt, Fen, dat je er na al die jaren nog steeds voor me bent. Wij zijn vriendinnen voor het leven.