Een kus zegt meer dan duizend woorden. Maar vaak gaan er echter wel duizend woorden aan vooraf. Zulke anekdotes verzin je ter plekke als je voor je uit zit te staren, druk bezig zijnde met je potje eenzaamheid.
Je leeft op. Je herleeft. Je hele dag is één grote trip, totdat het tijd is. Dan kijk je elkaar aan. Gezichtsuitdrukkingen zeggen meer dan duizend woorden. Je voelt het in je maag. Je betrapt jezelf op het staren en kijkt dan snel de andere kant op. Je weet niet wat je zeggen moet en met alles wat je zegt hoop je dat het één stap dichter komt bij het duizendste woordje.
Je verlangt naar die kus. Je kan niet uitleggen waarom. Maar je zit daar, je lief zit naast je. Je kijkt opzij vanuit je ooghoeken en je verlangt. Zou het wederzijds zijn. Zou ik dat gewoon vragen.
Je raapt je moed bijeen, die ondertussen al gezakt is naar je schoenen. Je doet stoer en vertelt dat je zegt wat je denkt. Terwijl je op zo'n moment heel wat anders denkt. Je vraagt het. Recht toe recht aan. Je hoopt op een bevestigend antwoord. Je weet dat het niet zo zal zijn. Maar toch. Je hoopt.
Dan komt er iets wat je niet verwacht. Geen ja. Geen nee. Geen misschien. Geen 'donder op'. Je lief staart je aan. Je voelt je hopeloos. Een zucht. Je bent hopeloos. Je snapt het niet. Je wil het niet snappen. Je snapt het wel maar het is gewoon niet het antwoord wat je zocht.
Een kus. Een gevoel. Een gezicht. Een houding. Alles zegt meer dan duizend woorden. Je verlangt ernaar. Een goed gevoel. Het kan fout gaan, kapot. Je weet dat je niet moet verlangen. Het kan niet. Maar leg het uit. Het liefst in duizend woorden. Het liefst met een zoen.