Ik kijk naar de sterren, ik tuur over de zee.
De woorden "ik mis je" breken mijn hart in twee.
Ik huil in de regen, ik treur op het ijs.
De woorden "ik mis je" brengen mij van de wijs.
Ik roep naar de bomen, ik schreeuw in de wind.
De woorden "ik mis je" doen pijn mijn lieve vriend.
Ik zoek in de mist, ik staar in de dauw.
De woorden "ik mis je" vertellen hoeveel ik van je hou.
Dit is het dan mijn poging tot gedicht, tot eerbetoon. Ik weet niet eens wat ik ooit voor je heb gevoeld, maar je bent en blijft mijn jeugdherinnering. Jij was wat ik nog had van mijn tijd met opa, de laatste strohalm, waar ik me jaren verwoed aan vastgeklampt heb.
Ik wou dat ik dichter bij je had gestaan en iets had kunnen zeggen waardoor je dit alles misschien nooit had gedaan? Als je mocht kiezen waar je heen zou gaan, zou je terugkomen naar mij, of ver hier vandaan? Ben je gelukkig of heb je nu spijt? Ben je verdrietig of ben je bevrijd en was de liefde die ik voor je voelde niet meer dan een verspilling van tijd? Hoe dan ook ik ben alles kwijt…
Weer iets wat ze van me hebben afgepakt. Alle verliezen van de laatste tijd in acht genomen, is mijn jeugd een afgesloten hoofdstuk. Ik ben in enkele maanden tijd razendsnel volwassen geworden.