Ik kan dit niet meer, zeg je tegen mij, en je woorden komen hard maar herkenbaar bij me binnen. We moeten nu stoppen voordat we een hekel aan elkaar gaan krijgen, en hoewel ik besef dat je volkomen gelijk hebt, lijkt het toch een surrealistisch schouwspel waar ik slechts als toeschouwer naar mag kijken.
Al een tijd lang heb ik het gevoel dat jij en ik niet meer wij zijn, maar erover praten deden we niet. Alsof we beide de waarheid wel kende, maar er niet aan wilde geloven, en dus kabbelde onze liefde als een bergbeek naar een onvermijdelijke waterval.
Waarom hebben we er niet voor gevochten, was daarvoor de liefde niet sterk genoeg, of is onze liefde juist zo sterk dat we elkaar kunnen laten gaan. Als je waarlijk van iemand houd dan heb je de gave om die persoon los te laten, al snijd dit gevoelsmatig dwars door je ziel.
Het heeft namelijk geen zin om een persoon te willen veranderen, daarmee wordt een relatie niet sterker, onze fundering was namelijk juist gebouwd op de karakters die wij bezitten.
Je hebt mijn leven verrijkt, op een manier die ik nog steeds niet ten volle besef. En hoewel er nu een zekere afstand is, weet ik dat we dichter dan ooit bij elkaar zijn. Natuurlijk mis ik je aanwezigheid, je geur en het geluid van je lach, maar die lach heeft een tijd lang niet meer zo geklonken als in het begin. Daarom ben ik dankbaar voor de stap die je hebt gezet, want je verdient je eigen geluk, ook al zal dat met een ander zijn.
We gaan nu ieder onze eigen weg, en zullen daarin ook weer onze fouten maken. Wat echter niet zal veranderen is mijn respect en genegenheid voor jou. Ik heb mijn geliefde verloren, maar er zoveel meer voor terug gekregen dat ik met een gerust hart kan zeggen: jij zult niet sterven in de ziel van mijn gedachten.