Natuurlijk, hij hoort de doodstraf te krijgen, hij verdiend niet beter. Maar wie zijn wij om mensen ter dood te brengen? Had levenslange opsluiting geen betere optie geweest? Of was de kans dan groot geweest dat hij zou worden bevrijdt. Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat ik vannacht zelfs over die griezel heb gedroomd. Er worden overal ter wereld onschuldige mensen ter dood gebracht, daar droom ik niet over, waarom dan wel over een dictator die miljoenen slachtoffers heeft gemaakt?
Vrijdagavond 23.00 uur, ik zit in de zetel aan zee, de beelden van Hoessein op tv. Naast me wordt gevraagd of er niets anders op kan, maar ik wil blijven kijken. Afschuw en gevoel van opluchting dat de man die 25 jaar lang een land heeft geterroriseerd, dat nooit meer kan doen, strijden om voorrang. Ik kom er niet uit. Ik probeer nog een gesprek aan te gaan met mamaatjelief, maar krijg als antwoord iets wat tussen zuchten en “niet weer dat gezaag” in ligt. De man op tv denkt niet dat het vonnis zal worden voltrokken de aankomende 4 dagen omdat het Offerfeest is begonnen. Ik denk dat het wel gebeurd, het is toch een mooi offer een Hoessein bungelend aan het touw?
Bungelend aan een touw. Dat is toch onmenselijk? Is het dan niet onmenselijk om met chemische wapens hele dorpen uit te roeien? Verlagen wij ons niet tot zijn niveau? Dit soort vragen vliegen als kruisraketten door mijn hoofd. Ik kom er niet uit. Wat ik vooral niet begrijp is het feit waarom ik het niet uit mijn hoofd krijg. Is mijn weerstand tegen de doodstraf dan zo enorm groot dat ik zelfs het risico wil lopen, dat bij levenslange opsluiting, hij bevrijdt zal worden en nog meer mensen zal martelen, ter dood zal brengen?? Of is het de ophanging in plaats van een injectie, wat mij bezig houdt?
Zaterdagmorgen 05.00 uur, ik word wakker. Ik weet de droom nog. Zal ik hem opschrijven? Nee, ik blijf liggen. Ik moet maar eens normaal gaan doen, slapen! Mijn vader hoor ik naar opstaan. Die is natuurlijk al weer uitgeslapen. Zal ik toch niet even aan hem vragen of die al bungelt? Nee, doe normaal, laat het los, ga slapen!
Eindelijk 11.00 uur, ik mag met goed fatsoen mijn bed uit. Zet mijn laptop aan en ja hoor, hij is dood. Op CNN zie ik beelden van vreselijke misdaden die hij heeft begaan. Ik zie mensen, juichend door de straten lopen. VTM een extra nieuwsuitzending. Ze weten te vertellen dat de executie is gefilmd en dat ze hopen die bij het middagjournaal te kunnen laten zien. Ga ik kijken? Ja, denk het wel, maar denk dat mijn aversie tegen deze vorm van doodstraf alleen nog maar zal toe nemen. Als ik verstandig ben, kijk ik niet en zorg ik dat ik tegen die tijd gewoon op de pier sta.
Zijn dochters op tv, de ene gesluierd de ander bijna westers. Tjee, natuurlijk de man had nog kinderen ook. Je zou bijna vergeten dat het beest uit Irak ook nog mens was en schijnbaar liefde kon geven, want ze praten liefdevol over hem. Was hij een opa en wat vertel je je kinderen dan over hun opa? De keren dat hij met ze op schoot heeft gezeten en kinderliedjes heeft gezongen of vertel je ze over die keer dat opa andere opa's heeft gemarteld en doodgemaakt? Saddam Hoessein, de laatste levende beelden volgens VTM, hij hoort het vonnis aan, verhanging tot de dood er op volgt. Hij schreeuwt met bijna een waanzinnige blik in zijn ogen: Lang leve Irak, vrijheid aan het volk!
Ik hoop dat het volk van Irak, voor deze laatste keer zal luisteren naar deze boodschap van Saddam Hoessein.