Ik ben niet vergeten hoe jouw indringende ogen mijn zichtveld perfectioneerden, mijn geest herboren lieten voelen, mij de kans gaven om mezelf te leren kennen. Mezelf was in de tijd voor ik jou kende een afstandelijk begrip geworden. Ik verloochende mijn eigen kunnen en een ieder die mij poogde te overtuigen dat ik hiertoe in staat was, heb ik voor gek aangezien, uitgelachen en uiteindelijk verstoten. Ik was slechts de figurant in het leven van mijn dromen. De doofstomme figurant met podiumangst. Tot die tijd had ik het niet door, maar nu weet ik dat de regisseur bepaalt wat je rol is in het leven en soms komen je stoutste dromen uit.
Ik ben niet vergeten hoe de mond der verlangens de lettergrepen van mijn naam zachtjes fluisterde en de manier waarop ‘ik hou van jou’ volgde. Nooit zei ik het terug, ik was ervan overtuigd dat ik het niet kon. Soms heb ik hier spijt van, maar terugblikkend heb ik het misschien wel juist gedaan. Gehandeld naar mijn verontwaardiging dat twee nietszeggende individuen op een nietszeggend planeetje in een nietszeggende tijd elkaar belangrijke woorden toe zouden spelen. Woorden, die van betekenis zouden moeten zijn. In een tijd, zo kort, dat hij uiteindelijk nooit van betekenis heeft mogen zijn. Die betekenis heb ik nooit helder gezien. De betekenis van de zinnen, woorden, letters, maar vooral de betekenis van de liefde.
Ik ben niet vergeten hoe jouw lichaam zich tegen mijn lichaam drukte. Krachtig, speels en toch teder. Brutaal en beschroomd speelden we een spel, het spel in het lichte donker met jou als verliezende winnaar. Al waren we doorgegaan, doorgegaan tot de lente kwam, de regen zou niet verdwijnen; jouw verdriet zou blijven. Lef heb je als je speelt met liefde en deze niet serieus neemt, lef heb je als je tart met de begeerte van een man, daar is Russisch roulette niets bij. Je zag me echt graag, veel te graag om hiermee door te gaan. Ik wilde je uit alle macht beschermen, maar uiteindelijk kwamen we beiden gekwetst uit het avontuur. We hadden immers geproefd van een duistere droomwereld die het zonlicht nooit mocht zien.
Ik ben niet vergeten dat jouw lach mij vaak genoeg liet tonen dat mijn grappen, woordspelingen en typetjes goed gekozen waren. Die lach waarbij je je bovenlip wat omhoog haalde en daardoor je boventanden ontblootte. Er zijn tijden geweest dat ik dacht dat het wit van jouw boventanden mij voor de gek hield. Dat het wilde zeggen dat ik niet grappig ben, dat ik humorloos ben, dat het zich enkel liet zien om medelijden te tonen. Na die momenten werd ik altijd voor een periode humorloos. Ik maakte geen grappen en nam alles serieus. De humor bleef echter in de lucht zweven en als ik flink inademde, zou ik het weer oppikken en verspreiden in de vorm van mijn individuele cabareteske levensstijl. Niemand zou zichzelf serieus moeten nemen of het noodzakelijk achten een poging tot relevantie van zijn leven te bewerkstelligen. In de ruimte van het moment zijn we niets meer dan een vertegenwoordiging van onze eigen gedachten.
Ik ben niets vergeten. Je lichaam, gedachten, ideeën en je aanwezigheid kruipen ergens in mijn hoofd rond. De invloed die je hebt gehad in mijn leven en ook de invloed die je niet hebt gehad. De enige tweestrijd uit ons moment samen. Je hebt me beïnvloed, maar je kon me niet veranderen. Ik ben het niet vergeten en zal het niet vergeten. Ik hield van je, ook al is deze verklaring nietszeggend tussen jouw duizenden liefdesverklaringen op die ene dag. Voor mijn leven was dit belangrijk. Voor mijn leven was jij belangrijk. Vergeten zou een miskenning van mijn eigen bestaan zijn. Niets ben ik vergeten.
Het enige wat ik vergeten ben, is waar ik je ben kwijtgeraakt en waar je nu bent. Maar dat is dan ook het enige. Ik begrijp de reden, maar daarom geef ik je nog geen gelijk.
Helaas zijn die woorden verdwenen en kan ik het niet zonder. Wat rest is het verlangen.