Ik herinner me nog de eerste keer dat ik je zag. Die aanstekelijke lach, halflange haren en sprekende ogen. Eén blik vertelde mij meer dan duizend woorden. Wanneer woorden tekort schoten, gaven jouw ogen het antwoord.
Ik herinner me nog al jouw verhalen, die altijd een glimlach op mijn gezicht toverden. De fantasie, sprookjes, inspiratie, maar vooral het talent dat diep in je verscholen zat, maar zich nooit ontplooide tot iets perfects. Nooit perfect genoeg om jou tevreden te stellen. Nooit perfect genoeg om je eigen talent te herkennen.
Ik herinner me nog dat vrolijke, lachende kind dat je ooit was. Zo mooi, klein en onschuldig. Nog niet bewust van de wrede wereld om je heen. Geen problemen, geen zorgen en geen twijfels. Je leefde met de dag en alles om je heen.
Je straalde als de zon, je lachte als de Mona Lisa. Je woorden klonken als muziek in mijn oren en je blik deed vele harten smelten. Ieders hart kon je verwarmen, behalve dat van jezelf. Jouw hart bleef bevroren als een winter zonder einde.
Ik herinner me een jonge, intelligente, vrolijke, beeldschone vrouw. Maar nu herinner ik me al die littekens op je armen en al die tranen die uit je ogen stroomden, allemaal van jou. De zon was verdwenen en de nacht veroverde jouw leven. Zonnestralen werden regendruppels en liefde veranderde in haat, al was het maar voor even.
Ik herinner me hoeveel ik van je hield. Voor jou had ik echt alles over, zelfs mijn eigen waardeloze leven. Ik wilde je gelukkig maken, al was het maar voor even. Ik wilde je in mijn hart sluiten, maar jij koos liever voor vrijheid.
Ik herinner me dat ik je wilde vasthouden en je nooit meer wilde laten gaan, Maar je glipte uit mijn armen, waardoor ik je verloor. Ik wilde je hart veroveren, maar jouw pijn was veel te sterk en ik verloor. Ik wilde je hart verwarmen, maar het tegenovergestelde gebeurde: je bevroor. Het laatste wat ik me herinner is je mond, die niet meer lachte en je lege ogen die niets meer vertelden. Je haren die niet meer dansten, maar stil bleven liggen. Geen glimlach meer die mijn hart kon verwarmen en geen lieve woorden meer die mij deden leven. Geen woorden meer die mij hoop gaven. Geen woorden, geen zinnen en geen verhalen meer, waardoor ik elke dag weer zin kon geven.
Nog steeds herinner ik mij niet waardoor je het leven niet meer zag zitten. Waarom liep je van het pad af, terwijl je nog zoveel kilometers door kon blijven lopen? Waarom had je de moed opgegeven, waardoor je in een zwarte wereld leefde?
Waarom zag je het licht niet meer van de zon en waarom dronk je het water niet meer dat ik je gaf? De hoop en kracht zaten in het water waardoor je kon groeien. Als het water zou hebben opgenomen, zou je hebben gezien dat je ook bloeien kan.
Lieve schat, ik had je willen helpen, waarom pakte je m’n hand niet, in de tijd dat je die zo nodig had? Waardoor zag je de kracht niet meer in woorden, waardoor woorden gewoon woorden bleven en geen reden meer tot leven?
Ik wil zo graag je woorden horen, maar het blijft doodstil. Ik wil weer van je glimlach genieten en de glinstering in je ogen weer zien, maar alles wat ik zie is een kist.
Je was m’n allerliefste vriendin, mijn hoop, mijn reddende engel in de tijd dat ik je nodig had. Nu heb ik je het meeste nodig, maar nu ben je er niet meer. Jij was altijd mijn troost in de tijd dat ik het moeilijk had. Jij had precies de juiste woorden, waardoor ik al mijn problemen even vergat.
Wanneer ik viel, ving jij me op in je armen. Wanneer ik huilde, veegde jij m’n tranen weg. Wanneer ik pijn had, verzachtte jij m’n pijn met de meeste mooie woorden. Ik ben nu gevallen doordat jij er niet meer voor me stond. Ik ben hier in dit leven overgebleven en jij ligt nu onder de grond. Ik kan niet meer stoppen met huilen, want jij bent er niet meer om mijn tranen weg te vegen. De pijn dat jij er niet meer bent, is als een mes in mijn hart.
Maar de wond blijft bloeden, want er zijn geen troostende woorden meer van jou die het bloeden kunnen stoppen.
Jij was mijn reden om door te blijven lopen, om vol te blijven houden, jij was de enige voor wie ik leefde, jij was de persoon die mij weer vreugde kon geven. Nu ben je mijn mooiste herinnering die ik meedraag in mijn hart, mijn hele leven…