Met het afnemen van ons contact, merk ik dat je gezicht aan het vervagen is. Als ik je probeer voor de geest te halen besef ik dat ik de details niet meer helder krijg. Het zijn slechts de contouren die me vertellen dat jij het bent maar zelfs daar ben ik niet helemaal zeker meer van. Ze zouden van ieder ander kunnen zijn. Ik ruik niet meer je geur en ik proef niet meer hoe je smaakt. Sterker nog…ik kan de herinnering daaraan niet eens meer terugkrijgen. Alleen hoe je klinkt is nog tastbaar aanwezig. Je stem dreunt na in mijn hoofd. Een stem, die niet wist te dealen met voldongen feiten en zich daarom kleurde aan de ontstane situatie. De liefde nog duidelijk waarneembaar.
Maar de storm is gaan liggen. De wind die nog waait is een briesje van vervlogen tijden. De tranen van weleer worden niet langer uit de hoge hoed getoverd en ik realiseer me dat mooie woorden nooit van betekenis zijn geweest. Ze dienden slechts een doel. Een doel dat nimmer werd bereikt. Alle goede intenties ten spijt. Het op één lijn zitten heeft nooit geresulteerd in wat zou kunnen zijn. Mijn lijn blijkt niet deelbaar. Ik zal altijd de enige zijn die op de rand mag balanceren en het beloofde vangnet zal immer uitblijven.
Ik bekijk je foto en mijn blik wordt troebel. In niets herken ik je meer. Ik lees je schrijfsels en zie de letters opgaan in de rest van de pagina. De energie die het voorheen uitstraalde is opgegaan in rook.
Het blijkt maar weer dat afstand relatief is. Al ben je slechts die paar kwinkslagen van elkaar verwijderd, het kan als een eindeloos traject voelen. Een afscheid weerklinkt.