Mist die zich angstig vastklampt aan het raam. Hij blaast en begint te schrijven met zijn vingers: “give me a reason, just one. And I’ll promise I will go on”. Een verdwaalde traan rolt over zijn wang en sterft op de grond. Hij veegt het raam weer schoon en kijkt naar buiten. Daar is de wereld. De wereld buiten zijn hoofd. Koud, maar mooi tegelijkertijd.
Hij legt zijn hand op het glas. De wereld. Zo dichtbij, maar nog steeds te ver om erin te leven. Waarom moet hij leven? Waarvoor? Hoe? Voor hoe lang? Wat is leven eigenlijk? Ademhaling? Lopen? Geboren worden, lijden en sterven? Sterven is het laatste hoofdstuk waar menig mens voor vreest. Angst voor het onbekende. Hij vreest niet. Het kan nooit erger zijn dan het leven zelf. Mensen willen altijd graag weten hoe een film afloopt, behalve hun eigen film. Die zouden ze het liefste op stop willen zetten, zodat ze het einde nooit hoeven mee te maken.
Leven. Het enkelvoud van denken. Met meervoud van leven is automatisch denken. Denk teveel en je zult niet echt leven. Leef teveel en je vergeet te vaak na te denken waardoor je de mooie dingen mist en teveel mensen kwetst.
Soms stil blijven staan, omdat je de richting kwijt bent. Als je stil staat komt de juiste weg niet naar je toe gelopen. Als je wandelt weet je nog steeds niet waar je heen gaat. Eeuwig lopen, maar waar heen? Roepen, omdat je een stem hebt. Eten, omdat je een mond hebt. Verliefd worden, omdat je verlangt naar iemand die van je houdt.
Zou je het merken als hij weg is? Zou je een traan laten als de zijne niet meer komen? Zou je hem aanraken als hij dode ogen zou hebben? Zou je treuren als hij voorgoed afscheid zou nemen? Hij is al dood, maar hij is vergeten te sterven. Hij ligt al afgepeigerd op de grond, maar is vergeten te liggen. Hij is de weg verloren zonder te lopen. Hij is zijn ziel verloren, zijn waardigheid zonder er iets aan te kunnen doen, machteloos. Het leven is een comedy, maar hij is vergeten te lachen. Alles is liefde, maar hij is vergeten hoe het voelde.
Het raam beslaat weer door de bitterzoete kou. Zij heeft zijn vraag verstaan. Er verschijnen letters die zijn zorgen en pijn wegnemen: “There is no reason my love. You are finally free”. Hierna verdwijnen de letters weer. Hij laat zich vallen op het bed en hoopt dat de woorden gelijk hebben. Woorden betekenen meer dan het leven ooit had kunnen doen.
Na een tijdje is alle warmte uit zijn lichaam getrokken en is er alleen nog maar kou in de kamer te voelen. De wind blaast de laatste woorden op het raam: “goodbye”.