Je bent verliefd op die ontzettend knappe jongen, je gaat met hem naar bed. Na een tijdje vraagt hij of je voor één keer ook het bed wilt delen met zijn vrienden…wat maakt het uit denk je: hij houdt van me, koopt mij mooie cadeautjes en staat altijd voor me klaar. En dan is het te laat, je bent in de ban van een loverboy en verandert je leven voorgoed.
Dit fenomeen, jonge mannen die meisjes ronselen en misleiden en ze in de prostitutie laten werken, is al sinds het begin van de jaren 90 een grote discussie in Nederland. Voortdurend hoor je in het nieuws over loverboys en de gemaakte slachtoffers. Zelden hoor je dat deze moderne pooiers opgepakt worden èn als ze dan al een magere celstraf krijgen dan weten ze na een korte tijd wel weer op sluwe wijze te ontsnappen.
Ik loop langs de bekendste hoerenbuurt van Brussel, ‘de aarschotstraat’. Voor veel toeristen een trekpleister en een must om te zien als je in Brussel bent. Bij het idee dat er hier zelfs rondleidingen worden gegeven staat het kippenvel op mijn lichaam. Ruim één derde van alle bezoekers die naar onze hoofdstad komen vinden het fascinerend en vooral spannend om te zien hoe de jonge vrouwen zich uitsloven, achter een kil raam met rood licht op de achtergrond. Ik vraag me af of al deze hunkerende mannen ook daadwerkelijk gebruik maken van deze dienst. Of gaan ze liever naar die club zonder ramen, waar je niet binnen mag zien, bang dat de gruwel je wel eens te veel zou kunnen worden.
Op de meeste ramen na zijn er enkele gordijnen gesloten. Ik zie mooie jonge vrouwen, veel van buitenlandse komaf. Ik denk aan het succesvolle boek wat ik gelezen heb van Maria Mosterd, “echte mannen eten geen kaas”. Het verhaal van een meisje die op haar twaalfde door een loverboy in de gedwongen prostitutie werd gebracht. Het verhaal had me aangegrepen, een kinderlijk geschreven boek van een jongedame die voor het leven is getekend.
Blijkbaar beseffen de gewetenloze daders die deze kwetsbare meiden als hoer laten werken niet, dat de slachtoffers hun hele leven lang het lichaam waarmee ze zijn geboren verafschuwen. Dat ze vervreemd worden van de wereld om hun heen en hun toekomst als gezonde jonge vrouw de das om doen.
Hoe langer ik door de aarschotstraat slenter, hoe gefrustreerder ik word. Ik heb medelijden met de jonge vrouwen die hulpeloos uit hun ogen kijken. Wie van deze prostituees zit ook gedwongen achter een raam, hoeveel bestseller over gedwongen prostitutie moeten er over 5 jaar nog in de winkel liggen en hoeveel van deze meiden zijn ook, net als het slachtoffer Maria Mosterd, voor het leven getekend.
Met mijn hoofd vol vragen loop ik de rosse buurt uit. Ik kijk nog één keer achterom. Hoe kan het dat in deze moderne maatschappij zulke situaties alleen maar toenemen. Ondanks alle projecten, hulpverlening en informatie die er is over loverboys, zijn ze ons blijkbaar nog steeds te slim af. Het loopt de spuigaten uit, maar dan kom ik tot het besef dat ik daar in mijn eentje helaas weinig aan kan veranderen.