Ik ben geen groot aanhanger van het schrijven over de perikelen der liefde. Daarentegen ben ik sowieso geen enthousiast bewonderaar van het fenomeen zelf. 'Wat is liefde?' vroeg een vriend niet lang geleden. Een tweede vriend sprong op 'God is Liefde!' riep hij, bijna te gedreven, in zijn blindheid. Er ontstond een niet te remmen verbale oorlog. In de cafetaria. Is dat liefde? Dan moeten God en ik toch echt eens een praatje maken.
Verliefdheid, daarentegen, is een simpel te verklaren gesteldheid van het brein. Daar hou ik van. Geen gezever met kwesties als vrije wil en het completeren van de ziel. Pure chemie. Dat is liefde.
Verliefdheid is een verslaving aan de hormonen welke worden aangemaakt in de eerste drie jaren van de passie. Een heftige combinatie van Phenlethylamine, Dopamine en Noradrenaline bezorgen een euforisch gevoel. Alles komt eraan te pas, zwetende handen, slapeloosheid, gebrek aan eetlust, het gevoel dat je de wereld aankunt.
De bekende roze wolk doet haar intrede. Een wolk waar men enkel kan geraken door een gewaagde samenstelling van cocaïne, cafeïne en amfetamine. Een dodelijke combinatie. Maakt dat liefde dodelijk?
Mocht deze heftige verliefdheid, welke doorgaans drie jaar duurt, onderbroken worden. Dan is dergelijk liefdesverdriet te vergelijken met het plotseling en zonder hulp moeten afkicken van een ernstige verslaving.
Aanhoudende huilbuien, verminderde eetlust, gewichtsverlies, slapeloosheid, labiliteit en verlies van initiatief zijn het gevolg.
Ben je een gelukkig man of vrouw en zit je de drie jaren uit, dan maakt de fatale hormonen cocktail plaats voor maar een enkel stofje in de hersenen: Oxytocine. Oftewel: het ' knuffelhormoon'. Dus Liefde is knuffelen? Na drie jaar onvrijwillig een levensgevaarlijke combinatie van hersenactiviteit te hebben doorstaan. Na drie jaar zweten, slapeloosheid, rennen, vliegen en honger. Na jaren idioterie ontstaat ineens de behoefte om te kroelen. Doe mij maar gewone drugs. Dan doen we gek genoeg.