Het is al zo lang geleden en toch… ik mis hem nog steeds, elke dag, bij alles wat ik doe. Vaak heb ik spijt dat hij het allemaal niet kan zien, hij zou zo trots op me zijn, maar het is anders gelopen en dankzij die rotziekte was het allemaal veel te vroeg voorbij.
Alles hebben we geprobeerd van Antwerpen tot Leiden, kwakzalvers en wonderdokters, maar het heeft niet mogen baten. Ik wou dat ik nog even bij hem kon zijn want ik moet hem nog zoveel vragen en nog zoveel meer vertellen.
Het waren vaak moeilijke tijden in het ziekenhuis, maar wat ben ik nu blij dat ik er altijd voor hem geweest ben, dat ik dat tenminste nog gehad heb. Het afscheid deed zo’n pijn. Ik wilde immers zo graag nog even bij hem zijn. Wat nu overblijft zijn duizend mooie dromen en de herinneringen aan jou die voor altijd een plaatsje hebben in mijn hart.
Vroeger zat ik uren bij opa aan tafel. Samen lazen we dan altijd de krant, of we gingen naar zee, samen naar de golven kijken. Opa met zijn hoed en stinkende sigaren, maar ik kan geen ‘La Paz’ doosje voorbij zonder er even aan te ruiken, even weer die geur bij mij.
Ja ik weet nog hoe we konden blijven lachen. Om onze hond die hem overal volgde en nu ook al lang niet meer bij me is. Hoe we samen konden schelden op die rotzak van een Dutroux en bedachten wat we met hem zouden doen. Of geïntrigeerd de reddingsactie van de Koersk volgden en teleurgesteld waren door het gebrek aan een happy end. Op de trein naar Leiden of in het ziekenhuis de krant lezen over de aanslagen van 9/11 en ons afvragen hoe iemand zo kon worden. Ach hij kon me zelf overtuigen voor de Hollanders te supporteren op het WK. De zon, de maan en de regen, opa was mijn beste vriend van allemaal.
En zo liepen we vaak zonder wat te zeggen, lange einden over de dijk heel gezellig hand in hand. Soms zelfs samen op een gocart genietend van de wind en hoe simpel geluk toen nog kon zijn.
Duizend golven van verdriet spoelen over de herinneringen en nemen mijn hart met zich mee, Maar ik ken nog zijn verhalen en zijn grappen. Ik weet nog wat ik met hem heb gedaan en hoe we samen lachten.
Toen kwam het moment dat alles ander werd, wat moest ik gaan doen, toen mijn opa weg was. Al deze nachten dat ik hem terugzag in mijn dromen, maar voor wie, voor wat… En dan breekt de ochtend aan, maar waarom toch. Alles leek gewoon zo zinloos. De wereld zonder hem leek gewoon zo klein. Ik hield me vast met de moed der wanhoop aan alles wat ik nog van hem had, waarover ik met hem zo vaak sprak, alles wat we samen hadden… Maar ook dit ben ik in de loop der jaren stilaan allemaal kwijtgeraakt; ons hondje, oma, zijn hond enz. Ik ben alles kwijt, alleen de herinneringen aan hen blijven voortbestaan.
En zo is ook opa altijd in mijn hart blijven leven. Want herinneringen raak je nooit meer kwijt en hij heeft me zoveel goede raad gegeven over de dinges des levens. Hij leerde mij trouw en eergevoel, het vechten voor de goede zaak zonder ooit maar aan opgeven te denken. Ervoor blijven gaan want het doel heiligt de middelen en de winnaar heeft altijd gelijk. Opa is mijn winnaar, mijn grote voorbeeld, de man die ik zo bewonder om wie hij was en wat hij deed. Opa blijft gewoon mijn nummer 1 voor altijd.