Het is heerlijk om erop te staan als je geen trein hoeft te halen. Genieten van een wereld die in slow motion aan je voorbijtrekt. Het is ook leuk om van een afstandje naar een roltrap te kijken. Mensen die een sprintje trekken om de roltrap ‘te halen', alsof ze het op precies die ene tree gemikt hebben die voor de anderen gewoon een stuk staal is dat zich aan de onzichtbare kant van de rol bevindt.
Boven- en onderaan zetten de mensen hun haast voort, hun leven, maar óp de roltrap staan ze, zijn ze. Als een stelletje verlichte yogi’s die ineens doorkrijgen wat het betekent om in ‘het nu’ te leven. Zelfs de ergste yuppen staan stil, kijken enigszins verdwaasd om zich heen, maar wachten rustig totdat het de roltrap belieft om je boven af te leveren.
Daar komen we bij het punt dat ik dus niet begrijp. Waarom lóópt niemand? Waarom wordt verontwaardigd opgekeken als iemand je probeert te passeren? Een roltrap is een trap; dat-ie ook rolt, betekent dat je alles bij elkaar sneller boven bent. Het kan nooit de bedoeling geweest zijn dat je een roltrap ziet als een veerpont, een traag vervoermiddel. Dus laat voortaan de roltrap in z’n waarde en loop!