Ik, en velen met mij denk ik, ben niet zo’n fan van de tandarts. Sterker nog, ik sta al doodsangsten uit als ik in de wachtkamer zit. Mijn eerste herinnering is als een meisje van een jaar of 8 op controle. Een verweerd bruin leren stoel, zwarte instrumenten en rafelig behang. Dat soort kamers wat je tegenwoordig alleen nog maar in horror films tegenkomt. De beul die op dat moment praktijk houdt stort zich vol overgave op mijn gebitje. Zij had waarschijnlijk besloten om een keer extra op vakantie te gaan, want ze begon vol bezieling te boren en te hakken. In die tijd was er niet zoveel verschil tussen een Black & Dekker en een tandartsboor dus je begrijpt…
Ik kan er echt niet tegen, dat geluid van die boor gaat bij mij door merg en been en het angstzweet staat in m’n handen. Ik probeer wel aan leuke dingen te denken, zoals vakantie onder de palmen, of op de pier in Knokke krabben vangen en meer van dat al. Maar dat lukt altijd maar even. Dat martelwerktuig haalt me altijd uit m’n concentratie en sleurt me terug in die stoel.
Ik heb het even gegoogeld, en er blijkt een heuse tandartsfobie te zijn. Er lijden zo’n miljoen mensen aan, dus ik voel me onmiddellijk wat minder alleen in deze. Eigenlijk een banale naam, tandartsfobie. Dentafobie klinkt toch veel deftiger? Er zijn ongetwijfeld hulpgroepen, praatgroepen en therapie voor deze aandoening maar dat is niet zo mijn ding. Ik zie me al zitten met zo’n stelletje angsthazen.
Wat bezielt zo’n tandarts eigenlijk? Is het echt een roeping of is het iets wat ze gaan doen omdat ze altijd al iets van een sado in zich hebben? Het kan natuurlijk ook zijn dat ze lijden aan een vreemde contactstoornis. Zeg nu eerlijk, je kiest er toch niet voor om de hele dag te praten met mensen die met hun vreetschuur open op je stoel zitten? Ik krijg er geen zinnig woord uit als ik met die watten in m’n mond zit te wachten op de volgende ronde. Het lijkt dan meer op het gekreun van een bronstig hert. Dat ze daar nog wat zinnigs uit weten te halen verbaast me elke keer weer. Het zal wel een onderdeel van de studie zijn.
Ik was al een tijdje niet geweest en besloot toen maar eens te gaan kijken in zo’n nieuw tandtechnisch lab. Folders en foto’s van mensen; met een perfect rijtje vleesmessen; op tafel en aan de muur. Goh, zou dat voor mij ook haalbaar zijn ? Omdat ik weet dat er niet geboord gaat worden valt de angst wel mee, ik kom tenslotte alleen voor een offerte. Ik ga zitten en de tandarts begint te schrapen en te peuren. Hij praat wel tegen me maar ik hou wijselijk m’n mond. Z’n assistent is echt een leuk ventje en ik wil hem niet direct afschrikken met mijn gekreun à la Sharapova.
Het lijkt wel of hij bezig is met een partijtje snelschaken. De a2’s en de b3’s vliegen me om de oren en die knapperd maakt aantekeningen in de computer. Na een minuut of tien is hij klaar en het “Spoelt U daar maar even” komt automatisch. De offerte rolt uit de printer en ik zie ze beiden even fronsen.
Ik zie het al, dat gaat dit jaar niet meer lukken!