Marc had zijn schaapjes op het droge: Er stonden 3 peperdure, prestigieuze wagens op de oprijlaan van zijn riante woning die natuurlijk gelegen was in één van de beste wijken van de stad; zijn kinderen zaten allen op het college of reeds aan de universiteit en leverden goede resultaten; zijn vrouw was een schoonheid die overal gecomplimenteerd werd om haar perfect uiterlijk; en zijn job als belastingcontroleur liep op rolletjes. Zijn collega’s vonden hem misschien te ijverig: zo had hij besloten elke kleine wittebroden crimineel volledig uit te kleden en spendeerde hij dag en nacht aan het doornemen van dossiers, hopend een kleine onregelmatigheid te ontdekken. Marc was werkelijk een voorbeeldig mens: het prototype van een geslaagde persoonlijkheid.
En toch: op een koude november avond stopte er een politiewagen voor de deur van de familie, en brachten twee rechercheurs de vrouw en kinderen het droevige bericht van Marc's overlijden. Hij had zichzelf simpelweg voor een trein gegooid. Overduidelijk zelfmoord: de handgeschreven afscheidsbrief die gevonden was in zijn zak liet er geen twijfel over bestaan. Marc was er moe van: hij stapte eruit.
Niemand in zijn woonomgeving, de clubs die hij regelmatig bezocht, of zijn kantoor, begreep de beweegredenen achter Marc zijn daad. Deze man was het toonbeeld geweest van succes. Wat was in hem gevaren? Had hij zijn verstand verloren? Voor zover het onderzoek uitwees, waren Marc zijn gangen feilloos: geen problemen met geld, de onderwereld, het werk, of zelfs zijn gezin. Geen schulden. Geen buitenechtelijke relaties. Iedereen was geschokt en in de war.
Natuurlijk waren ze in de war! Hier was dus een personificatie van de droom die ze allen hadden, en hij stapte eruit! Hij wilde klaarblijkelijk de droom niet voortzetten! Wat moesten ze nu met hun idealen?
Wat er in werkelijkheid met Marc aan de hand was is het volgende: hij was altijd erg succesvol geweest in zijn leven volgens de standaarden van de gemeenschap. Hij had zijn graad in Business Administration op redelijk jeugdige leeftijd gehaald en was kort daarop aan de slag gegaan bij de bijzondere belastinginspectie. Omdat hij zo goed was in zijn job, wist hij vele ‘fraudeurs’ te pakken: vaak werkers die toegewijd waren en hun leven weidden aan hun zaak. Dus na een tijd ging de ellende, die hij soms veroorzaakte, knagen. En de uitdaging van het leven was er voor Marc dan ook uit. Alles ging gewoon zijn gang zodat hij zich langzaam maar zeker overbodig begon te voelen. Zijn kinderen hadden hem niet meer nodig; zijn vrouw vermaakte zich uitstekend in haar vriendenkring, en zijn werk ging als een vliegtuig op automatische piloot. Het maakte niet meer uit of hij er was of niet.
Marc begon moe te worden van dezelfde gezichten op dezelfde plaatsen. Hij was weliswaar omringd door velen, maar toch heel eenzaam. Hij vroeg zich vaak af of het niet beter zou zijn geweest als hij steeds had moeten hosselen voor elke kleine overwinning, zodat hij daar dan heel blij mee had kunnen zijn, in plaats van alles maar zijn kant toegewaaid te krijgen zonder een vin te hoeven verroeren. Marc begon te begrijpen dat dromen niet te snel gerealiseerd moeten worden, omdat je anders zonder droom komt te zitten. En dat was dus met hem gebeurd: hij had niets meer om te dromen. Elke mogelijke weg in zijn leven was geplaveid tot een ziekmakend niveau. Hij voelde dat zijn taak volbracht was en dat zijn reis net zo goed voorbij kon zijn.
Het verhaal van Marc indiceert, dat succes – net als angst – slechts een mening is. De gemeenschap heeft regels gecreëerd voor succes, en deze regels worden nagestreefd door velen. Mensen trachten steeds manieren te vinden die hen een hogere levensstandaard kunnen opleveren: ze gaan terug naar school om een diploma te behalen teneinde beter betaald te worden en zich meer te kunnen permitteren; ze worden lid van in aanzien staande clubs, omdat ze daar de invloedrijken kunnen ontmoeten en vrienden met hen kunnen worden; ze kopen dure auto's en huizen om anderen te laten merken dat het hen goed gaat. En een relatief kleine groep bereikt inderdaad het punt waar alle dromen gerealiseerd zijn. Maar met het net vertelde verhaal van Marc kun je je afvragen of dat wel per definitie de meest gezegende groep is, niet?
Succes is een mening. Iedereen dacht dat Marc succesvol was, maar hijzelf vond van niet. Hij had er genoeg van, was het beu levens te verknoeien om zijn eigenste te verbeteren. Hij was zo ongelukkig dat hij voor de gemakkelijkste uitweg koos. Dit kan indiceren dat hij in zijn eigen opvattingen niet zo succesvol was als iedereen vond. Want wat is succes eigenlijk? Is het werkelijk alles wat Marc vertegenwoordigde en achterliet, of is het de vestiging van een leefstijl waar je je gelukkig in voelt voor lange tijd, WAT die levensstijl ook mag zijn?
En betekent dat dan niet dat sommige mensen succesvol zijn, ook al kiezen ze bewust voor een baantje dat weinig betaalt, maar ook weinig stress oplevert, omdat ze zichzelf onder die omstandigheden het gelukkigst voelen, ook al zouden ze het best anders kunnen aanpakken als ze dat wilden? Kunnen we in feite wel echt een unieke definitie vinden voor succes?
Een kennis van me zei me laatst dat je iemands succes pas kan meten nadat hij of zij overleden is. Ik ben het zelfs dáár niet mee eens. Naar mijn mening kunnen we zelfs dán geen eenduidige conclusie bereiken, omdat sommigen van ons de persoon succesvol kunnen vinden volgens onze maatstaven, terwijl anderen tot de conclusie komen dat de persoon gefaald heeft volgens hun persoonlijke criteria.
In conclusie is succes dus iets dat we allen kunnen bereiken, zolang we maar zorgvuldig genoeg zijn om voor onszelf vast te stellen wat onze persoonlijke definitie van succes is, ook al is niemand anders het ermee eens. Immers, "wat zal het je opleveren als je de wereld vergaart en uiteindelijk je ziel verliest?" Dat is toch ook geen succes?