Je haat me... heel erg... Je kan niet bij me in de buurt zijn en je wilt me nooit meer zien... Ik voel een brok in mijn keel als ik aan je denk, het is een brok vol spijt. Spijt van de dingen die ik je aandeed. Spijt van de dingen die ik had moeten doen, maar heb gelaten. Die brok werkt zich een weg naar mijn ooghoeken terwijl ik de laatste regels van je email lees. Ik hoef niet eens te proberen contact te zoeken, het is over. Einde oefening...
Waarom ben ik toch zo'n ontiegelijke control freak? Hoezo kan ik niet af en toe, gewoon af en toe, de touwtjes uit handen geven? Waarom kan ik er niet mee leven als dingen niet op mijn manier gaan?
Als ik maar... Had ik maar.. Kon ik maar... Een mantra van spijt...
Vanavond nestel ik mezelf met mijn gedachten op de bank met een blikje cola... alleen... Ik denk lang en diep na over hoe het nu verder moet en besef dat er deze keer geen uitweg is.
Deze keer is de ongelooflijke bitch er niet in geslaagd om de situatie naar haar hand te zetten. Deze keer zal ze het verdriet moeten leven. Geen andere weg als vooruit en er dwars doorheen. Dwars door alle pijn en tranen. Maar het is goed. Acceptatie...
Langzaam beginnen de tranen te komen, vloeibare druppels spijt... Ik zak dieper en dieper in het gevoel en net voordat ik de bodem van mijn gevoel raak en denk dat ik nooit in staat zal zijn zoveel pijn te verwerken, besef ik het...
Want wat mensen ook zeggen over haat, het is niet de tegenpool van liefde. De tegenpool van liefde is onverschilligheid....
Je haat me... heel erg. En het is goed zo...