Ik zou zo graag willen dat jij eens een dag in mijn schoenen zou staan. Dat je zo maar eens een dagje zou weten wat ik denk als ik naar je kijk. Je zou weten wat ik voel en wat ik bedoel. Weten waaraan ik me erger en waarvan ik het warm krijg van binnen. Je zou precies weten wanneer ik wel zou willen dat je me vasthoudt, maar ook wanneer je me met rust moet laten. Wat zou het heerlijk zijn dat we geen gesprekken meer hoeven te voeren over hoe dat ik zou willen dat jij bent of wordt. Alles zou duidelijk zijn. Geen vraagtekens meer.
Nu, op dit moment, weet ik het niet zo goed meer. Het lijkt wel of je de timing van een jazzband hebt op maandag ochtend, je zit er elke keer net naast. En begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op jazz, alleen niet op maandagochtend. Als ik alleen wil zijn ben je net zo aanhankelijk als een kind dat het been van zijn moeder niet wil loslaten in een onbekende situatie. Als ik ruzie met je wil maken geef je me overal gelijk in zodat confrontaties worden vermeden. Als ik vraag om wilde passie ben jij teder en zacht. Het is alsof ik om een hond vraag en jij me een kat geeft.
Hoe kan het toch dat twee mensen zoals wij elkaar niet lijken te begrijpen? En daarom zou ik zo graag een dag met je ruilen. Jij in mijn schoenen en ik in de jouwe. En dan het liefste gelijk in je hoofd ook. Want hoe kan het nou dat jij zoveel van mij houdt, terwijl ik zoveel aan je zou willen veranderen? Hoe kan het nou zijn dat ik in jouw ogen niets fout kan doen. Hoe mooi is het beeld van de wereld dan door jouw ogen? Komt het door je bril? Want ook al ben ik niet brildragend, ik zou mijn contactlenzen graag opofferen voor een blik in de wereld zoals jij die ziet.
Waarom sta ik bij jou op een torenhoog voetstuk terwijl ik vaak probeer onaardig tegen je te doen om een conflict uit te lokken? Ik weet het niet. Misschien moet ik anders naar mezelf gaan kijken. Misschien ben ik wel niet de persoon die ik denk dat ik ben. Misschien kan ik jouw bril een keer lenen en in de spiegel kijken. Hopelijk zie ik dan wat jij ziet. Hopelijk kan ik mezelf zien zoals ik ben en van mezelf gaan houden, beetje bij beetje. Zodat ik daarna jou ook kan gaan zien zoals je bent, en kan gaan zien dat je goed bent zoals je bent. Misschien niet voor mij, maar in ieder geval voor jezelf. Misschien dat ik dan van je kan gaan houden zoals er van jou gehouden zou moeten worden.