We hebben ruzie, geen meningsverschil, maar een ordinaire ambras. Schreeuwend ben ik met mijn laptop onder mijn arm naar de keuken gelopen.
Het draait allemaal om het Wereldkampioenschap Voetbal 2010! Dat geeft spanningen zelfs meer dan de regeringsvorming, tenminste bij mij. Ik heb nu al pijn in mijn buik, kramp trekt door mijn lichaam, pijn in het hoofd als ik aan de opstelling denk en mijn ouders.... het doet hen niets!
Wie er wel of niet de grootste partij van België wordt volgende week dat gaat me pas weer interesseren als de zwart-rood-gele vlaggen en slingers verbleekt in de schuur liggen. Dan ga ik me wel weer eens druk maken over het feit of ik de aankomende tijd nog naar een dokter kan, of dat Brussel Halle Vilvoorde gesplitst wordt of dat ik weer veilig over straat kan lopen.
Natuurlijk willen mijn vrienden de WK-wedstrijden kijken, maar op de een of andere manier verschillen we nogal van elkaar. Ik wil namelijk graag op zijn tijd nog wel eens praten over vorige W- of EK's. Over bijvoorbeeld 2006 toen Duitsland door Italië werd uitgeschakeld, over 2002 toen ze het zilver pakte, of zoals die bal van Schweinsteiger in 2008 het doel inging. Over 1996, hoe makkelijk ze (achteraf) Europees Kampioen zijn geworden. Hoe ze in 1980 de finale wonnen van ons eigen België.
De verschillen stapelen zich op. Ik kan me nog steeds druk maken over een foutieve beslissing van een scheidsrechter 25 jaar geleden, of dat die klungels er door een domme rode kaart uit lagen. Nog steeds voel ik de bal in mijn buik als ik daar allemaal aan denk. Mijn vrienden niet, die zijn realistisch, ze analyseren zo'n wedstrijd en komen dan tot de conclusie dat de fout waarom ze geen kampioen zijn geworden bij de spelers ligt of in het meest gunstige geval aan de scheidsrechter. Daarna formatteren zij schijnbaar hun interne harde schijf, want enkele jaren later weten ze er niets meer van. Dan valt er niet meer te praten met hen over "ons Duits" voetbalverleden.
Dus nu zit ik in Spanje met mijn ouders, beste vriendin, mijn oma en hun vrienden, mijn koffer ligt vol met slingers, ballonnen, spandoeken en ander schitterend Duits gekleurde dingen, braaf te wachten tot Spanje er van overtuigd is dat zwart-rood-geel de kleur is die gedragen en getoond moet worden.
Als ik thuis was geweest, was mijn huis al lang in die schitterende kleuren veranderd, maar hier in Spanje zijn de bomen rond de villa nog steeds groen en nergens zie ik mijn Duitse vlag wapperen. Komt er dan ook nog bij dat die oerhollander erbij is. Hij ziet alles door een oranjebril, schept op over het gemene spel van zijn ploeg en pikt mijn gazetten om er daarna al bokkend mee op zijn stoel te kruipen. En dat alles om mij eens flink op de zenuwen te werken. Gelukkig is mijn bff er nog om de TV te redden als die kaas het weer eens heeft verknoeid.
Maar vandaag was het dan eindelijk zover, vandaag zou het gaan gebeuren. Opgewonden pak ik alle slingers, vlaggen en andere duitse kostbaarheden uit mijn valies. Ik spreid ze uit over de tuintafel. Ik voelde me voor het eerst in maanden helemaal gelukkig. Terwijl ik voorzichtig de mijn Schweinsteiger truitje gladstrijk schalt uit de cd-speler "Waka waka it’s time for Africa".
Ik blèr uit volle borst mee, hoeveel ik wel niet van Basti hou, als ik bruut word onderbroken door een schreeuw van die klote hollander. "Je stelt je aan, met je stomme Duitsers en moet je dat nu perse zien, ze verliezen toch van Argentinië en dan moet je me trakteren" komt er in één adem uit. Ik ben er van overtuigd dat hij een grapje maakt want laten we eerlijk zijn, hoe kan hij nu last hebben van die scherpzinnig, super spelende jongens die mijn hart letterlijk en figuurlijk sneller doen slaan? Nog niet te spreken over de Duitse kleuren, hoe mooi, hoe fel en hoe zou het niet prachtig schitteren tussen de groene bomen? Wie kan dat nou lelijk vinden? Ik heb toch ook meegekeken naar die mislukte kaaskoppen. Als je daar tegen moet spelen, dat is regelrechte kamikaze. Maar ja, de hollanders hadden gewonnen en tot spijt van die klootzak die hen benijdt, mijn Duitskes ook.
De situatie escaleerde toen de Hollanders hun halve finale speelden en ik hierdoor de laatste dag in Spanje moest dineren in een restaurant waar ons ma ziek werd van het fantastische voer. Toen die lieve mama van me dan maar voorstelde dat mijn vriendin en ik apart gingen eten, was dat er voor onze Hollandse ouwe bok teveel aan. Waarschijnlijk dacht hij dat het voorwerp van zijn obsessie een toilet zou opzoeken en een onstuimig potje seks ging hebben met een duitser op vakantie, misschien een sexy Spanjaard of wie weet zelfs een knap blondje. Het zou alleszins beter zijn dan hij, maar ik wilde me gewoon nog eens heerlijk volproppen met SMAKELIJK eten, voor ik thuis terug naar die magische 45 ging streven.
Kortom de ruzie is geboren. Mijn zwart-rood-geel tegen het oranje van die kaaskop. Ik schreeuw dat ik me nog in hou, want als het aan mij had gelegen had ik zwart-rood-gele kleurtabletten in ons zwembad gegooid, ik had iedere Spanjaard een Duitse vlag gegeven en had voor een periode van vier weken iedereen verplicht een Duitskleurige badmuts laten dragen in het zwembad. De slagboom had ik zwart rood geel gemaakt. Ik had.... Hij onderbreekt mijn geraas “Rot maar op, als het zo moet hoeft het niet” hij staat op en wil het afbollen. Mijn vader houdt hem tegen!!! Dat was de druppel!! Nooit ga ik nog met die mensen op reis.
Op dit moment ben ik mijn rechten en mogelijkheden aan het onderzoeken. Ik bedoel, als je getrouwd bent, kan je altijd scheiden, maar ik kan toch moeilijk bevriend blijven met een man die zo met "mijn" Duitse jongens omgaat. Die niet eens meer weet wat ze in 1996 hebben gedaan of wie die belangrijke goal scoorde. Ik denk dat hier een “vriendschaps-scheiding” op zijn plaats is. Een flinke alimentatie, een bezoekregeling voor zijn vrouw.