Ik word gek. Denk ik. Wat ik wel zeker weet, is dat anderen gek worden van mij. Mijn laatste relaties zijn allemaal geëindigd met een afscheid aan de poorten van een of ander gekkenhuis ergens in het land. Nou ja, de laatste bungelt nog een beetje, maar over niet zo heel lang zal ook dat wel definitief voorbij zijn. En dat terwijl het allemaal zo leuk, lief en aardig begon.
Op een kwade dag, nadat ik onder de douche vandaan kwam, trof ik een van die vriendinnen in de huiskamer aan, terwijl zij met het grootste mes uit haar vrij omvangrijke messencollectie in haar armen zat te wroeten. Nou had zij altijd al wel een redelijk uitgesproken voorkeur voor de sadomasochistische kant van het erotisch spectrum, maar iets vertelde mij bij de aanblik van de scène die zich voor mij afspeelde, dat geilheid hiervan niet de oorzaak was. Ik probeerde de situatie nog een komische draai te geven door te zeggen dat horizontaal over de bovenarm niet echt effectief was, maar dit werd niet bijzonder gewaardeerd. De dame in kwestie verdween voor onbepaalde tijd tussen lotgenoten, waarvan sommigen in de daaropvolgende weken ontdekten dat het in de lengte van de onderarm snijden inderdaad effectiever was.
De ander bleek ineens een ongezonde fascinatie te hebben voor de minimale afstand die je tot de rand van het treinperron moest hebben wanneer er een trein voorbij raasde, zonder het slachtoffer te worden van de zuigkracht. Toen zij op zekere dag al dan niet bewust over die minimale afstand heen was gegaan, had ze de pech dat zij op het laatste moment opzij werd geduwd door iemand die de nood om te sterven blijkbaar hoger vond. Via een rechterlijke machtiging verdween zij in een kliniek, waar zij bij mijn weten nu nog steeds met haar hoofd tegen een muur staat te bonken.
Mevrouw nummer drie is ergens halverwege nu en het begin van de relatie spontaan zwaar depressief geworden en doet eigenlijk niet veel meer dan de ene joint met de andere aansteken, vanaf het moment van ontwaken tot het naar bed gaan. Al betwijfel ik of er bij haar nog wel enig onderscheid is tussen slapen en wakker zijn. Haar vaste coffeeshop heeft in ieder geval dusdanige omzetten gedraaid, dat de eigenaar momenteel met zijn hele gezin ergens in het Rifgebergte verblijft voor vakantie. Gevolg is dat zij tijdelijk 5 minuten verder moet fietsen voor haar dagelijkse kilo wiet, al hoorde ik haar gister half brabbelen dat die tegenwoordig bij haar aan huis bezorgt, wat bij haar overigens ook zou kunnen betekenen dat zij haar bank of bed ergens middenin die coffeeshop heeft gezet.
Gister ben ik maar eens gaan praten met een psycholoog, in de hoop dat die mijn sombere stemming een beetje positieve draai kon geven, maar na het doen van mijn verhaal werd ik vakkundig en zonder nieuwe afspraak de deur uitgewerkt. Vandaag staat op zijn website te lezen dat hij wegens persoonlijke omstandigheden niet langer in staat is zijn beroep uit te oefenen. Depressief met suïcidale neigingen vermoed ik.
Inmiddels heb ik zelf bij de Blokker de meest uitgebreide messenset gekocht die zij daar in de schappen hadden staan, maar ik heb me er nog niet echt toe kunnen zetten een mes uit te proberen. Het schijnt verslavend te zijn en hoewel ik op zich niet te beroerd ben om een verslavinkje meer of minder aan mijn lijst toe te voegen, ben ik een beetje bang voor bloedspetters op mijn bank of muur. Leg dat namelijk maar eens uit aan je ouders, die uit bezorgdheid op je kamer komen kijken of alles nog wel goed gaat met hun jongste dochter.
Ook de treinvariant spreek me niet aan. Als ik dan zo’n knoop doorhak, wil ik er wel met enige zekerheid van uit kunnen gaan dat de omgeving een beetje mijn tijdsschema aanhoudt en dat deel laat bij de NMBS nog wel eens te wensen over.
Nee, ik vrees dat de wereld het nog even met mij zal moeten blijven doen en ik raad de komende regering N.VA-PS-CD&V dan ook aan om vooral flink te investeren in de geestelijke gezondheidszorg, want ik vermoed dat ik de komende jaren nog wel wat slachtoffers zal maken.